Τ’ αυξανόμενα κρούσματα και οι θάνατοι, εξ αιτίας του Κινεζικού λοιμού, η άνοδος του κόστους ζωής μαζί με την ανεργία εκατομμυρίων νέων, ο εγκλωβισμός των μεταφορών , εξαγωγών και Τουριστών, η υποτίμηση του νομίσματος και ο πανικός των αποταμιευτών μπορεί να συμβαίνουν κι’ αλλού επί του παρόντος αλλά στην Τουρκία κλονίζουν το καθεστώς Ερντογάν που δεν έχει σχέδιον διαφυγής από την κρίση την οποία ο ίδιος όξυνε.

Συγχρόνως, η Τουρκία υφίσταται δύο χαίνουσες  πληγές: Αφ’ ενός με τον πόλεμο στη Λιβύη και στα Συριακά σύνορα της με τους Κούρδους αντάρτες και Σύρους κυβερνητικούς, αφ’ ετέρου από τις μεγάλες επενδύσεις στην εκμετάλλευση του πετρελαίου, που δεν αποδίδουν - εν μέρει εξ αιτίας της πτώσεως της διεθνούς τιμής, όπου σ’ άλλες εποχές θα ήταν ευλογία για την Τουρκία, η οποία εξαρτάται από  εισαγομένους υδρογονάνθρακες.

Το εντεύθεν οικονομικό χάσμα που διεδέχθη το «θαύμα Ερντογάν», κοστίζει στη Τουρκία μερικά δισ. δολάρια ετησίως αλλ’ αποτέλεσμα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα (ή όπως λέγεται τηλελληνιστί : «στο άκρο του τούνελ»).

Στη σήραγγα του Ερντογάν, ο Τουρκικός λαός είχε μακρά και κουραστική εμπειρία. Ξεκίνησε στην αρχή ομαλά και φρόνιμα. Ο ίδιος, που είχε μπει στην φυλακή εξ αιτίας της αυθαιρεσίας του δικαστικού συστήματος της Τουρκίας,  φάνηκε να είναι «μετριοπαθής» και «ειρηνικός» , με μέντορα τον Μουσταφά Νταβούτογλου που ήθελε ειρηνικές σχέσεις με τους γείτονες – τη εξαιρέσει της Ελλάδος, βέβαια, που οι Τούρκοι «Θέλουν μα δεν βολεί να λησμονήσουν» ως έγραψεν  ο ποιητής  Λορέντζος Μαβίλης (*).

Η απόρριψη της «συνταγής του ΔΝΤ» δούλεψε καλά για την ανάπτυξη της Τουρκίας που είχε το ιδικόν της νόμισμα κι’ όχι σαν μερικούς άλλους που προτίμησαν το ευρώ. Αλλά στην συνέχεια έγιναν πολλά αστοχήματα στην οικονομία και στις εξωτερικές σχέσεις της Τουρκίας. 

Η μακρά παραμονή του Ερντογάν στην εξουσία - πάνω από 15 χρόνια – τον «προίκισε» με μεγαλομανία και τον εξοικείωσε με την ευκολία χειρισμού στο  εξωτερικό , με τόσες ηγετικές μετριότητες της εποχής μας  (Τόνυ Μπλαίρ, Κλίντον, Ομπάμα, Μέρκελ, Τσίπρας κλπ).  Γενόμενος αυτεξούσιος, αποξενώθη από τους φίλους και συνεργάτες , που μετεβλήθησαν  σε αντιπάλους. Στην θέση των έβαλε συγγενείς από ανασφάλεια. Μετά ερωτοτρόπησε με το Ισλαμικό κράτος και τον αμφισβητούμενο ηγέτη της Λιβύης Ελ Σάραζ.

Είχεν, εν τούτοις, μια εγγενή δικαιολογία ο Ερντογάν ως Τούρκος εθνικιστής – κατανοητή μόλον τούτο: την αύξηση του Κουρδικού στοιχείου στο εσωτερικό και την υπόσχεση των Αμερικανών - ήδη από του 1919 επί προέδρου Γούντρω Ουίλσον , για σύσταση ανεξαρτήτου Κουρδικού κράτους εν τω μέσω των χωρών Συρίας, Ιράκ, Ιράν και Τουρκίας.

 Όταν οι Αμερικανοί απεσύρθησαν απ’ το Ιράκ , η αγωνία τον κατηύθυνε προς τον Οθωμανισμό κι’ άρχισε την διάδοση του  Ισλαμικού κινήματος  στο εξωτερικό με γενναία δοσίματα (Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο, Βακούφια τζαμιών, δυτική Θράκη, μουφτήδες της ΜΙΤ κτλ.)

Ο Ερντογάν έμαθε την αξία του θρησκευτικού φανατισμού για την αναβίωση της Ισλαμο-οθωμανικής  ιδεολογίας που είχε παραμελήσει ο Κεμάλ, με την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης και τις «ειρηνικές σχέσεις» με τους γείτονες - όπως βεβαίως τις αντιλαμβάνονται οι αμετανόητοι Τούρκοι πασάδες (κατοχή του Καραγάτς το 1923,της Αλεξανδρέττας το 1939 και της Κύπρου το 1974).

Η τελευταία συγκυρία ,εν τούτοις , δεν ευνόησε τον Ερντογάν αφού η Γαλλία του έκλεισε την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (που διάφοροι εγχώριοι κουφιοκεφαλάκηδες την έχουν αφήσει ορθάνοικτη) και η Ρωσία στήριξε τους Αλουβήτες του Μπασάρ Ελ Άσαντ στη Συρία.

Ο εν τω μεταξύ ο Ερνογάν αυτοανακηρυχθείς ως «πρόεδρος» της Τουρκίας, ηναγκάσθη να υποκαταστήσει τους Αμερικανούς στη μεθόριο με τη Συρία και το Ιράκ και εποίησε την ανάγκη φιλοτιμίαν  συνεταιριζόμενος τους παραδοσιακούς αντιπάλους, τους Ρώσσους με τους οποίους έχει διαφορετικά συμφέροντα και στη Λιβύη.

Με το Αμερικανικό κογκρέσο επήλθε πλήρης ρήξη λόγω των εμμονών του Ερντογάν , που όμως παραμένει «πιστός» στο ΝΑΤΟ έναν φθίνοντα οργανισμό.

 Ενέσκυψε όμως,  ο Κινεζικός ιός τον οποίον ενόμισε ότι το «σκληρό γονιδίωμα» των Τούρκων θα νικούσε αλλ’ ο Ερντογάν  ηπατήθη οικτρώς, όπως κι’ ο μικροσυμπατριώτης του Μπόρις Τζόνσον  κι’ έτσι η δημοτικότης του Τούρκου «προέδρου» άρχισε την κατρακύλα , δια δευτέρα φοράν μετά το 2016 , οπότε ένα «κίνημα γιαλαντζή» των Γκιουλενιστών, παρ’ ολίγον να τον ανατρέψει.

 

Την πτώση του Ερντογάν πρέπει να απευχόμεθα στην πατρίδα, παρά την εγκληματική συμπεριφορά του στον Έβρο και στα νησιά μας του ΒΑ Αιγαίου. Διότι αποτελεί το μη χείριστον. Μετά απ’ αυτόν, έρχεται η Μεράλ Ακσενέρ του «Καλού Κόμματος» (ΣΣ: αν είναι δυνατόν, πολιτικό κόμμα να είναι καλό για τον λαόν).

Η χανούμ Μεράλδα φέρεται με δημοφιλία 31% στις δημοσκοπήσεις, θεωρουμένη ως «λύκαινα» και είναι ανθελληνικότερη των λυκοδιαβόλων του Ερντογάν.

 

(*) Λορέντζος Μαβίλης, Κερκυραίος ποιητής (1859-1912 ) διάσημος διά τα σονέτα του .Πολέμησε  ως αξιωματικός του εθελοντικού σώματος των Γαριβαλδινών κατά την μάχη του Δρίσκου, πεσών υπέρ πατρίδος. Στο ποίημα του ΛΗΘΗ έγραψε: