Στην τελευταία της έκθεση για τον ενεργειακό τομέα, η ΒΡ περιλαμβάνει μια εντυπωσιακή διαπίστωση: Ότι προκειμένου να πετύχουμε το στόχο του ΟΗΕ για τη συγκράτηση της θερμοκρασίας, χρειάζεται η περσινή μείωση των εκπομπών ρύπων να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο για τα επόμενα 30 χρόνια!

Όπως το έθεσε ο επικεφαλής οικονομολόγος της ΒΡ, "οι εκπομπές της ενέργειας μειώθηκαν πέρυσι κατά 6,3%, δηλαδή είναι η εντονότερη πτώση από το 1945. Αν οι εκπομπές συνεχίσουν να μειώνονται τόσο για τα επόμενα 30 χρόνια, τότε θα περιοριστούν κατά 85% το 2050 και θα είναι σύμφωνες με το στόχο συγκράτησης της ανόδου της μέσης θερμοκρασίας κάτω από 2 βαθμούς Κελσίου. Ένας απλός υπολογισμός που συγκρίνει την πτώση των εκπομπών με την πτώση στην παγκόσμια παραγωγή το 2020, μεταφράζει την περσινή πτώση σε μια υποθετική τιμή εκπομπών ρύπων στα 1.400 δολάρια ανά τόνο, δηλαδή απίστευτα υψηλή σε σχέση με τα τωρινά επίπεδα".

Αν αναλογιστούμε το πόσο ιδιαίτερη χρονιά ήταν το 2020 και το τι χρειάστηκε προκειμένου να υποχωρήσουν οι παγκόσμιες εκπομπές σε αυτό το ποσοστό, τότε αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι το εγχείρημα είναι σχεδόν αδύνατο, τουλάχιστον με τις υπάρχουσες προτεραιότητες στην οικονομία.

Επίσης, ας αναλογιστούμε ότι για κάθε χρονιά που η μείωση αυτή δεν επιτυγχάνεται, ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται για τις υπόλοιπες χρονιές που απομένουν.

Την ίδια στιγμή, βιώνουμε πλέον θερμοκρασίες σχεδόν 50 βαθμών στη Σιβηρία και τον Καναδά περιστασιακά. Πόλεις στο Ιράν και το Πακιστάν έχουν αρχίσει να περνάνε το όριο της ανθρώπινης αντοχής. Αν βιώνουμε τέτοια φαινόμενα σήμερα, πως θα είναι άραγε ο πλανήτης μας μετά από μια αύξηση 2-3 βαθμών Κελσίου στην οποία οδεύουμε ολοταχώς;

Οι διαπιστώσεις αυτές θα πρέπει να μας προβληματίσουν έντονα διότι έχουμε ήδη πίσω μας μια δεκαετία έντονης ανάπτυξης των ΑΠΕ με πολλαπλές επιτυχίες σε όρους διείσδυσης και μείωσης κόστους. Εντούτοις, δεν φαίνεται να υπάρχει αποτέλεσμα στις εκπομπές, παρά μόνο τοπικά.

Δείτε στο παρακάτω διάγραμμα την πρωτογενή κατανάλωση ενέργειας από το 1995 ως το 2020. Παρά την πρόοδό τους, οι ΑΠΕ παραμένουν σε πολύ χαμηλό ποσοστό. Όμως δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημα γιατί ελπίζουμε ότι στο εξής τα μερίδια των ορυκτών καυσίμων θα μειώνονται και των ΑΠΕ θα αυξάνεται.

Το πρόβλημα σε αυτό το διάγραμμα είναι το συνολικό μέγεθος της κατανάλωσης που έχει αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Αν μπορούσαμε θεωρητικά να είχαμε τις ίδιες επενδύσεις ΑΠΕ σε μια μικρότερη “πίτα”, όπως αυτή του 1995-2000, τότε τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ καλύτερα σε όρους απανθρακοποίησης. Για να το θέσουμε με απλούς όρους, είναι σαν να προσπαθούμε να ανέβουμε μια κυλιόμενη σκάλα η οποία κατεβαίνει.

Υπό αυτή τη σκοπιά, το πρόβλημα δεν είναι ενεργειακό. Η πρωτογενής ζήτηση ανεβαίνει εξαιτίας των όσων ζητά η οικονομία από τον ενεργειακό τομέα. Φταίει, δηλαδή το ευρύτερο οικονομικό μοντέλο που εφαρμόζουμε. Μέχρι να το αλλάξουμε, η αποσύνδεση των ρύπων από το ΑΕΠ θα παραμείνει ένα σλόγκαν χωρίς ουσία.