Του Κώστα Καλλίτση*
Τετ, 5 Αυγούστου 2020 - 09:40
Τα κεφάλαια που αναλογούν στην Ελλάδα από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, τα 32 δισ. ευρώ, μαζί με τα περίπου 20 δισ. που της αναλογούν μέσω ΕΣΠΑ, δίνουν στην πατρίδα μας μια μοναδική ιστορικά ευκαιρία, όχι απλώς να ανακάμψει οικονομικά αλλά κυριολεκτικά να αλλάξει τροχιά. Είμαι μεταξύ όσων το υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή και επιμένουν να το υπογραμμίζουν. Πρόκειται για μια ευκαιρία που θα ήταν αδιανόητη πριν από λίγους, ελάχιστους μήνες.
Οφείλεται στο γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση βρέθηκε μπροστά σε ένα υπαρξιακό δίλημμα εξαιτίας της πανδημίας και των οικονομικών συνεπειών της, «Αλληλεγγύη ή Διάλυση» το είπαν οι Ιταλοί, «Αλληλεγγύη» απάντησαν Μέρκελ - Μακρόν. Τα 32+20 δισ. μας ήρθαν ως μάννα εξ ουρανού.
Λάθος. Δεν ήρθαν. Δεν έχουμε κερδίσει 32+20=52 δισ. Το μόνο που κερδίσαμε είναι η δυνατότητα να τα κερδίσουμε, αν κι εφόσον λειτουργήσουμε γρήγορα, έξυπνα και αποτελεσματικά, κερδίσαμε μια ευκαιρία να απορροφήσουμε 32 δισ. μέσα στην τριετία 2021-23 και άλλα 20 δισ. μέσα στην επταετία 2021-27. Μέχρι τώρα, δυσκολευόμαστε να απορροφήσουμε 3 δισ. ετησίως. Αν τώρα τα καταφέρουμε, καλώς. Αν όχι, οι εταίροι θα πουν «εμείς σας τα προσφέραμε, εσείς δυστυχώς δεν μπορέσατε να τα απορροφήσετε, ίσως μια άλλη φορά, σας ευχαριστούμε, γεια σας». Αντί, λοιπόν, να τριγυρίζουμε περιχαρείς, ως αν είχαμε στην τσέπη 52 (κατά έναν ανορθόδοξο υπολογισμό, 70) δισ., συνετό θα ήταν να ανασκουμπωθούμε για να επιδιώξουμε να καταφέρουμε να τα πάρουμε.
Θα είναι δύσκολο. Οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί θα είναι αυστηροί στις εξετάσεις και στην κρίση τους. Επιπλέον κάθε κράτος θα μπορεί να επεμβαίνει σε προγράμματα άλλου, αν κρίνει ότι κάτι δεν πάει καλά ή δεν του αρέσει. Πέραν τούτου, ένα πρώτο μείζον θέμα είναι πώς, πού, για την εξυπηρέτηση ποιων στόχων θα τα απορροφήσουμε – ώστε να αλλάξουμε άρδην το παραγωγικό μοντέλο προς σύγχρονες κατευθύνσεις βιώσιμης ανάπτυξης κι όχι να συντηρηθεί όποιο ζόμπι κυκλοφορεί. Κι ένα δεύτερο μείζον θέμα, άμεσα συνδεδεμένο με τα προηγούμενα, σε ποιο περιβάλλον κανόνων και θεσμών θα γίνει η απορρόφησή τους: Θα υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις (υπερ)ώριμες κι αναγκαίες ή θα συνεχιστούν συζητήσεις φιλολογικού χαρακτήρα – μεταρρυθμίσεις θα λένε και μεταρρυθμίσεις δεν θα βλέπουμε;
Νομίζω ότι αντί να μειώνουμε τις δυσκολίες και να αμβλύνουμε τα εμπόδια, κάνουμε το αντίθετο. Παράδειγμα, η θορυβώδης προπαγάνδα για 70 δισ. που δήθεν μας δόθηκαν, που τροφοδοτεί τις αυταπάτες και ανοίγει την όρεξη σε όποιον περπατά σε αυτή τη χώρα. Αποσιωπώντας ότι δεν μας δόθηκε παρά μια ευκαιρία να τα διεκδικήσουμε, ότι αυτή συνοδεύεται με περιοριστικούς όρους κι αυστηρά κριτήρια, εύλογα προκαλείται η σκέψη «αφού πήραμε 70 δισ., δεν μπορεί, κάτι θα πάρω κι εγώ». Υπάρχουν λεφτά, έτσι ακούν την κυβερνητική προπαγάνδα όσοι υποφέρουν από την κρίση – κι από το φθινόπωρο όλοι κάτι θα ζητούν. Υπάρχουν λεφτά, ακούν και στον επιχειρηματικό κόσμο – κι αρχίζουν να αναρωτιούνται γιατί να βάλουν δικά τους λεφτά αντί να κάνουν ιδιωτική επένδυση με δημόσιο χρήμα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν. Αν το συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση, θα το εξηγήσει σε όλους τους υπόλοιπους.
*(Από την Καθημερινή)
ΠΗΓΗ:https://www.energia.gr/article/169352/yparhoyn-lefta-ehoyme-70-dis-eyro